Dit zijn de Namen

Nog een lange weg te gaan

Het nieuwste boek van Tommy Wieringa. De hoofdpersoon is dit keer Pontus Beg. Een politiecommissaris, in de vijftig, somber mannetje. Het enige lichtpuntje in zijn leven is de maandelijkse sekspartij met zijn huishoudster, die tot zijn onvrede een vaste langeafstandsrelatie heeft met een vrachtwagenchauffeur. Het plaatsje waar hij werkt en woont, genaamd Michailopol, ligt afgelegen in de steppe van Oekraïne. Het is doordrenkt van corruptie waar ook Pontus Beg moeiteloos aan mee doet. Dit blijkt wanneer hij een vrachtwagenchauffeur aanhoudt, wiens lading wordt gestolen en waarvoor Beg dan weer een soort vergoeding krijgt. Zijn leven is vrij saai maar langzamerhand gaat de toch wel filosofische man op zoek naar zijn verleden en komt hij erachter dat hij Joodse roots heeft. Er groeit een verlangen Joods te zijn. Ergens bij horen, dat gevoel lijkt hem geweldig. Maar zoals we al gewend zijn van Tommy Wieringa maakt hij het ons best lastig en blijft het verhaal niet bij Pontus Beg. Er zijn namelijk twee verschillende verhaallijnen, die elkaar om en om afwisselen.

De tweede verhaallijn gaat over een groep mensen die vanuit een Oost-Europees land door de droge woestijnsteppe trekken naar een ander land, op zoek naar een beter bestaan. De titel van het boek komt hier niet tot zijn recht. Er zijn namelijk geen namen aan hen gegeven. De jongen, de vrouw, de lange man, de stroper, de Ethiopiër.. zo worden zij genoemd. Het zijn vluchtelingen die met geld en valse papieren over de zogenaamde grens worden gesmokkeld: zogenaamd omdat de grens niet echt bestaat en ze dus worden geflest. Er worden mooie details gegeven van de reis die deze mensen doorstaan. Er wordt bijvoorbeeld uitgelegd hoe ze plastic neerleggen om de regen op te vangen, om daar hun dorst vervolgens ietwat mee te kunnen stillen. Maar dit is natuurlijk niet genoeg en het duurt ook niet lang voordat een van hen sterft. En ook al hebben zij allen hetzelfde doel, de belangen vanuit verschillende cultuuropvattingen zijn divers en binnen de groep ontstaat een binnenoorlog. De Ethiopiër wordt vermoord. Zijn hoofd is van zijn romp gescheiden en niemand weet wie deze misdaad heeft gepleegd. De rest van de reis nemen ze zijn hoofd mee. Tommy Wieringa verwijst hiermee naar de reis van het volk van Mozes. Het volk droeg de beenderen van Josef veertig jaar lang mee.

In het tweede deel komen de twee verhaallijnen samen. De stinkende en uitgeputte niet-Europeanen komen aan in Michailopol en dragen hun ‘symbool’ bij zich van hun vlucht, iets dat een verschrikkelijke gebeurtenis verbeeldt, namelijk het hoofd van de Ethiopiër. Het is aan Pontus Beg om de misdaad die hier achter zit op te lossen. Dat onderzoek wordt spannend verteld en als lezer blijf je ook echt geboeid.

Dit zijn de namen is zeker de moeite waard om te lezen. Het roept vragen op over afkomst, geloof en lot. Maar naast religie verwijst Wieringa met deze roman ook naar de handel in vluchtelingen. Tevens worden de ogen geopend over de nog altijd aanwezige corruptie. En aan het eind vraag je je als lezer af wie er ook werkelijk beter van is geworden. De vluchtelingen die uiteindelijk het beloofde land niet zullen bereiken of Pontus Beg die met illusie achterblijft...